„Rehabilitacja rozciąga się na okres zawarty między łóżkiem chorego, a jego warsztatem pracy. Opierajmy się raczej na pozostałych zdolnościach chorego,a nie jego niezdolnościach i uczymy się, jak żyć i pracować przy tym, co mu pozostało”
Howard Rusk
HOWARD ARCHIBALD RUSK - pionier współczesnej i wszechstronnej rehabilitacji, osób niepełnosprawnych z powodu choroby, urazu lub wady wrodzonej. Ojciec rehabilitacji rozumianej jako przywracanie funkcji społecznych, oraz pomoc w powrocie do pracy i życia w społeczeństwie. Początkowo rehabilitacja miała na celu pomoc inwalidom wojennym podczas II Wojny Światowej, jednak później rozszerzono ją i wprowadzono jako pomoc społeczności cywilnej.
 |
| H.Rusk wraz z żoną |
Rusk urodził się w kwietniu 1901 roku w Brookfield, Missouri. Medycyną zaczął się interesować już w wieku 11 lat. Miejscowy lekarz pozwolił mu przyglądać się zabiegom chirurgicznym jakie wykonywał, oraz pozwolił mu czyścić narzędzia. Rusk sam o sobie mówił że nie był dobrym studentem - po prostu powyżej przeciętnej. W 1923 roku na Uniwersytecie w Missouri otrzymał tytuł licencjacki, a dwa lata później zdobył tytuł medyczny na Uniwersytecie w Pensylwanii. Po rocznym stażu w Luke's Hosspital w St Louis wrócił do Missouri, poślubił Gladys Houx , z którą miał trójkę dzieci- Martę, Howarda i Johna. W 1930 roku otworzył prywatną klinikę, w której zatrudnił siedmiu lekarzy, oraz pięć pielęgniarek.
Wraz z przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do II Wojny Światowej w 1942 roku, Rusk zostawił swoją prywatną praktykę i wstąpił do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Stacjonował przy Jefferson Barracks w St Louis jako Szef służb zdrowia, gdzie wprowadził szeroki i wszechstronny program rehabilitacji swoich zranionych pacjentów. Wszystko zaczęło się gdy z sufitu znajdującego się nad łóżkiem pacjenta ranionego na wojnie usunięto pajęczyne. Pacjent poskarżył się Rusk'owi, że oglądanie jak pająk wije swoją sieć była jego jedyną formą rozrywki. Wtedy lekarz uświadomił sobie, że pacjent leżąc i czekając na rekonwalestencję marnuje tylko czas, więc przydała by mu się sensowna aktywność fizyczna. Rusk zaczął proponować swoim pacjentom cykl zajęć, wymyślił zintegrowany program ćwiczeń z równym naciskiem na fizczną regenerację, regulacje psychologiczną, oraz kształcenie zawodowe.
Program Howarda Ruska okazał się niezwykle udany, dlatego później Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych postanowiły powołać szereg szpitali rekonwalestencyjnych (ang."special convalescent hospitals"), w których pomagano powrócić pacjentom do zdrowia. Podobne programy zostały adaptowane przez Armię Stanów Zjednoczonych jako "reconditioning"- odnowienie,oraz przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych jako rehabilitacja. Personel szpitali rekonwalencyjnych został poszerzony o fizjoterapeutów,wychowawców, trenerów, pracowników opieki społecznej, doradców personalnych, oraz specjalistów poradnictwa zawodowego, którzy pracowali wspólnie i uwzględniali potrzeby całego człowieka. Po II wojnie światowej Rusk postanowił, że będzie nadal pomagać niepełnosprawnym mimo, że niektórzy lekarze twierdzili, że marnuje swój czas.
Pomoc finansowa wpływowych osób takich jak Bernard Baruch, oraz biznesmen Bernard Gimbel pomogła mu założyć Instytut Medycyny Fizykalnej i Rehabilitacji w Nowym Jorku. To centrum jest teraz znane jako Instytut Medycyny Rehabilitacyjnej Howarda Rusk`a. Kolejnym osiągnięciem Ruska było stworzenie pierwszego programu rehabilitacyjnego w Szkole Medycznej w Nowym Jorku dla ludzi, którzy chcieliby profesjonalnie zajmować się rehabilitacją.
Za swoją pracę i osiągnięcia Rusk otrzymał wiele nagród. W 1974 roku Uniwersytet w Missouri został nazwany Centrum Rehabilitacyjnym Ruska. Rusk został również nominowany do nagrody Nobla, jednak jej nie otrzymał. Howard Rusk zmarł w listopadzie w 1989 roku z powodu komplikacji po udarze na Manhatanie w Nowym Jorku. Jest pochowany na Rose Hill Cemetery w Brookfield, Missouri.
Rusk w swoim życiu pomógł tysiącom ludzi. Dzięki niemu paraplegicy, ludzie z amputowanymi kończynami, po udarach i inni otrzymali nadzieję na lepsze życie. Rusk szedł przez życie ze swoim mottem, którym zakończył swoją autobiografię w 1972 roku:
Rusk w swoim życiu pomógł tysiącom ludzi. Dzięki niemu paraplegicy, ludzie z amputowanymi kończynami, po udarach i inni otrzymali nadzieję na lepsze życie. Rusk szedł przez życie ze swoim mottem, którym zakończył swoją autobiografię w 1972 roku:
"Wiara w rehabilitację, to wiara w ludzkość".
Bibliografia:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Aby komentować użyj profilu "Nazwa/adres URL" wpisując swój nick, lub zaloguj się do swojego konta odpowiedniej aplikacji.